“எமது செயல்கள் மட்டுமல்ல, எமது செயலற்ற தன்மையும் கூட, எமது விதியாகிறது.”- ஹென்ரிச் ஸிம்மர் (அரசனும் சடலமும்) (Heinrich Zimmer (The King and the Corpse)

முகமட் சுஹைல், முதலில் சாதாரண சட்டத்தின் கீழும், பின்னர் பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழும் – ஒரே நாளில் இரண்டு முறை கைது செய்யப்பட்டார்.

இந்த 21 வயது மாணவனின் முதல் ‘குற்றம்’ தெஹிவளையில் உள்ள, சபாத் இல்லத்துக்கு வெளியே வீதியில் நடந்து சென்றது.

சபாத் இல்லம், (சபாத்-லுபாவிச் இயக்கத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மத-அரசியல்-சமூக நிறுவனம், யூத-அடிப்படைவாதப் பிரிவு),  சட்டவிரோத கட்டுமானம் என்று கூறப்படுகிறது, சட்ட அமுலாக்க அதிகாரிகளின் கருணையுள்ள பார்வையின் கீழ் தொடர்ந்து செழித்து வருகிறது.

ஆயினும், அதே சட்ட அமுலாக்க அதிகாரிகள் இஸ்ரேலிய சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு சேவை செய்வதற்காககட்டப்பட்ட ஒரு கட்டமைப்பிற்கு அருகில் இருந்ததற்காக, சிறிலங்கா குடிமகன் சுஹைலை கைது செய்தனர்.

சுஹைலின் உண்மையான ‘குற்றம்’ அவர்களை நீதிபதியின் கண்டனத்துக்கு உள்ளாக்கும் என்பதால், தெஹிவளை காவல்துறையினர் அவரிடம் அடையாள அட்டை இல்லை என்று குற்றம் சாட்டினர்.

அடையாள அட்டை இல்லாமல், பொது இடத்தில் இருப்பது குற்றமல்ல என்று சுட்டிக்காட்டி, அவரை காவலில் வைக்க நீதிபதி மறுத்து விடுவித்தார். வழக்கு முடிந்தது. அல்லது அப்படித்தான் தோன்றியது.

சுஹைல் அன்று மாலை தனது தந்தையுடன் மாவனெல்லையில் உள்ள வீட்டிற்குச் சென்றார்.

இரவில், தெஹிவளை காவல்துறையின் ஒரு குழு, அவரது வீட்டிற்குச் சென்று அவரை மீண்டும் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்தது.

இது, நீதிபதி அவருக்கு பிணை வழங்குவதைத் தடுத்தது.

இந்தமுறை அவரது ‘குற்றம்’, அவரது சமூக ஊடகங்களில் இஸ்ரேலுக்கு எதிரான பதிவுகளை வெளியிட்டதாகும். அது நடந்தது 2024, ஒக்டோபர் 24ஆம் திகதி.

அடுத்த எட்டு மாதங்கள், மூன்று வாரங்களும், அவர் விளக்கமறியல் சிறையில் கழித்தார்.

அவரது சிறைவாசம் 2025 ஜூனில்,  செய்திகளில் இடம்பெறவில்லை என்றால், இன்னும் பல மாதங்கள் அல்லது ஆண்டுகள் கூட சிறையில் இருந்திருப்பார், இதன் விளைவாக ஒரு கூச்சல் எழுந்தது.

இந்த வாரம், சுஹைல் பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் எந்தத் தவறும் செய்யாததால், அவரை பிணையில் விடுவிக்க முடியும் என்று, காவல்துறை நீதிமன்றத்தில் தெரிவித்தது.

எந்த ஆதாரங்கள் இல்லாத போதிலும், அவருக்கு எதிரான வழக்கு தொடர உள்ளது, புரிந்துகொள்ள முடியாதது. அவர் கைது செய்யப்பட்டதற்கான காரணத்தைப் புரிந்து கொள்வது இன்னும் கடினம்.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இஸ்ரேலை (அல்லது சிறிலங்கா உட்பட வேறு எந்த நாட்டையும்) விமர்சிப்பது சாதாரண சட்டத்தின் கீழும் கூட குற்றமல்ல.

22 வயதான முகமட் ருஸ்டியை 2025 மார்சில் கைது செய்திருக்காவிட்டால்,  சுஹைலின் வழக்கு ஒரு தனிமைப்படுத்தப்பட்ட சம்பவமாகக் கருதப்பட்டிருக்கலாம்.

இஸ்ரேலை எதிர்த்த ‘குற்றத்திற்காக’ அவரும் பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் தடுத்து வைக்கப்பட்டார்.

அவரது வழக்கிலும், காசா இனப்படுகொலைக்கு அவர் எதிர்ப்பு தெரிவித்ததைத் தவிர, வேறு எந்த ‘ஆதாரத்தையும்’ காவல்துறை கண்டுபிடிக்கத் தவறிவிட்டது.

அவர் மீது அரசு வழக்கு தொடர விரும்புவதால், அவரும் பிணையில் விடுவிக்கப்பட்டார்.

இரண்டு வழக்குகளையும் சேர்த்துப் பார்த்தால், பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம், எவ்வளவு இலகுவாக, எவ்வளவு ஆபத்தான முறையில், துஷ்பிரயோகம் செய்யப்படலாம், மிகவும் அபத்தமான சாக்குப்போக்குகளைக் கூறி, அப்பாவிகளைத் துன்புறுத்துவதற்கு, எவ்வாறு பயன்படுத்தப்படலாம் என்பதை நிரூபிக்கிறது.

இஸ்ரேலுக்கு எதிரானவர்கள் என்று இலங்கையர்களைக் கைது செய்யும் இந்த நடைமுறைக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டால், அதிகாரிகள் அடுத்து என்ன செய்வார்கள்?

டொனால்ட் ட்ரம்பைப் பார்த்து சிரித்ததற்காக, நரேந்திர மோடியை கேலி செய்ததற்காக அல்லது ஜி ஜின்பிங்கை கேலி செய்ததற்காக, இலங்கையர்களைக் கைது செய்ய வேண்டுமா?

பாகிஸ்தான் கொடி, மாலைதீவு தேசிய மலர் அல்லது நேபாளத்தின் தேசிய கீதத்தை அவமதிப்பது ‘பயங்கரவாத’ குற்றமாகுமா?

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, இஸ்ரேலை விமர்சித்ததற்காக ஒரு இலங்கையரை பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் தடுத்து வைக்க முடியும் என்று, ஒரு ஆண்டுக்கு முன்னர் எமக்குச் சொல்லப்பட்டிருந்தால், அதை ஏப்ரல் முட்டாள் தின நகைச்சுவையாக நாம், நிராகரித்திருப்போம் அல்லவா?

முடிவு பயங்கரமாக,  தெளிவாக உள்ளது: எந்தவொரு செயலும், எவ்வளவு சாதாரணமாக இருந்தாலும் அல்லது தீங்கற்றதாக இருந்தாலும், பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் பயங்கரவாதமாகக் கருதப்படலாம்.

மேலும் எவரும், எவ்வளவு அப்பாவியாக இருந்தாலும், பயங்கரவாதியாகக் கருதப்படலாம்.

முதலில் , பாதிக்கப்படுபவர்கள் சிங்களவர்கள் அல்லாதவர்களாக இருப்பார்கள். ஏனெனில் சிறிலங்காவில் பயங்கரவாதம் என்றால், பெரும்பாலும் தமிழ் அல்லது முஸ்லிம் என்று பொருள்படும்.

ஆனால், இறுதியில், அரசாங்கத்துக்கு பிரச்சினை வரும் போது, சிங்களவரின் முறையும் வரும்.

எதிர்கால நாமல் ராஜபக்ச ஆட்சியில், அதிபரின்  இரண்டாவது உறவினரை அச்சுறுத்திய குற்றத்திற்காக, தேசிய மக்கள் சக்தி அல்லது ஜேவிபி தலைவர்கள் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் தடுத்து வைக்கப்படுவதை, கற்பனை செய்வது கடினம் அல்ல.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஆட்சியில் உள்ள  தேசிய மக்கள் சக்தி அல்லது ஜேவிபி, பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தை துஷ்பிரயோகம் செய்வதில் ஒரு புதிய சாதனையை படைத்துள்ளது.

இதன் மூலம், அதன் வாரிசு இன்னும் படுபாதாளத்தில் மூழ்குவதை  இலகுவாக்குகிறது.

பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டம் 46 ஆண்டுகளாக நடைமுறையில் உள்ளது.

அந்தக் காலகட்டத்தில், விடுதலைப் புலிகளின் அபரிமிதமான வளர்ச்சி, ஈழப்போர், இரண்டாவது ஜேவிபி கிளர்ச்சி மற்றும் ஈஸ்டர் ஞாயிறு படுகொலை ஆகியவற்றைத் தடுக்க அது தவறிவிட்டது.

இந்த மகத்தான தோல்விகள் இருந்தபோதிலும், அது செழித்து வளர்கிறது, தொடர்ந்து செழித்து வளரும்.

ஏனென்றால்,  ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் அதன் தேவையை உணர்கிறது, பாதுகாப்பானது,  அதிக சக்தி வாய்ந்தது என்று உணர்கிறது.

நாட்டையோ அல்லது மக்களையோ அல்ல, மாறாக, அதன் சொந்த பலத்தைப் பாதுகாக்கும் ஒரு கடைசி முயற்சியாக அதைப் பார்க்கிறது.

அரசியல் எதிர்ப்பு, பொது அதிருப்தி மற்றும் தேர்தல் தோல்விக்கு எதிரான ஒரு ஆயுதமாக பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டத்தைக் கருதுவது ஒரு தவறு.

ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் செய்கிறது, எந்த அரசாங்கமும் அதிலிருந்து கற்றுக்கொள்ளாது.

பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம்: தோல்வியின் ஒரு மீளாய்வு

ஒவ்வொரு வாக்குறுதியும் சமமாக வழங்கப்படுவதில்லை. சிலவற்றை பெரிய விளைவுகள் இல்லாமல், புறக்கணிக்க முடியும்.

ஐக்கிய தேசியக் கட்சி, 1977 தேர்தல் அறிக்கையில் தமிழ் இனப் பிரச்சினையை அரசியல் ரீதியாகத் தீர்ப்பதாக அளித்த வாக்குறுதியைப் போல, சிலவற்றை மீறுவது பேரழிவை ஏற்படுத்துகிறது.

சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்காவின் ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கத்தின் காலத்தில்தான், ஆயுதப் பிரிவினைவாதம் உருவானது. விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் 1976 இல் உருவாக்கப்பட்டது.

ஆனால், தமிழ் மக்களின் அரசியல் பிரச்சினைகளுக்கு அரசியல் தீர்வுகளைக் கண்டறிவதன் மூலம், பெரியளவிலான இரத்தக்களரியைத் தடுக்க, இன்னும் ஒரு வாய்ப்பு இருந்தது.

ஐக்கிய தேசியக் கட்சி தனது தேர்தல் அறிக்கையில் இந்த வாக்குறுதியைத் தான் அளித்தது.

“தமிழ் பேசும் மக்கள் எதிர்கொள்ளும் ஏராளமான பிரச்சினைகள் உள்ளன என்ற நிலைப்பாட்டை ஐக்கிய தேசியக் கட்சி ஏற்றுக்கொள்கிறது.

தமிழ் பேசும் மக்களின் பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வு இல்லாதது, தனி நாடு உருவாக்குவதற்கான இயக்கத்தைக் கூட ஆதரிக்க வைத்துள்ளது.

முழு நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு மிகவும் அவசியமான தேசிய ஒருங்கிணைப்பு மற்றும் ஒற்றுமையின் நலன்களுக்காக, இதுபோன்ற பிரச்சினைகள், காலதாமதம் இன்றி தீர்க்கப்பட வேண்டும் என்று கட்சி கருதுகிறது.

கட்சி, ஆட்சிக்கு வரும்போது, (1)கல்வி (2)  குடியேற்றம் (3) தமிழ் மொழி பயன்பாடு (4) பொது மற்றும் அரை-பொது நிறுவனங்களில் வேலைவாய்ப்பு போன்ற துறைகளில் அவர்களின் குறைகளைத் தீர்க்க அனைத்து சாத்தியமான நடவடிக்கைகளையும் எடுக்கும்,

முன்னர் கூறியது போல் நாங்கள் ஒரு சர்வகட்சி மாநாட்டைக் கூட்டி அதன் முடிவுகளை செயல்படுத்துவோம்” என்று கூறியிருந்தது.

ஆனால் ஆறில் ஐந்து பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சிக்கு வந்ததும், ஐ.தே.க. தனது வாக்குறுதியை மறந்துவிட்டது.

தேசிய ஒருங்கிணைப்புக்கு முன்னுரிமை அளிப்பதற்குப் பதிலாக, ஜே.ஆர். ஜயவர்த்தன ஒரு நிறைவேற்று அதிகார அதிபர் ஆட்சி முறையை உருவாக்குவதில் கவனம் செலுத்தினார்.

இதன் மூலம் கிட்டத்தட்ட அனைத்து அதிகாரங்களையும் தனது கைகளில் குவித்தார்.

இதற்கிடையில், சிறில் மத்யூ போன்றவர்களின் கடுமையான வெளிப்பாடுகள், ஐ.தே.க. எதிர்க்கட்சியில்  இருந்த போது இல்லாத, ஒரு இனவெறி விம்பத்தை அரசாங்கத்திற்கு வழங்கத் தொடங்கியது.

தேர்தலுக்கு பின்னர் ஒரு மாதத்திற்கும் குறைவான காலத்தில், அனைத்து நரகங்களும் உடைந்து விழுந்தன.

ஓகஸ்ட் 15 ஆம் திகதி, யாழ்ப்பாணத்தில் ரோந்துப் பணியில் ஈடுபட்டிருந்த மூன்று காவல்துறையினர்,   மிதிவண்டியில் சென்ற மூவரைத் தடுத்து நிறுத்தினர்.  அவர்களில் ஒருவர் ஒரு கைத்துப்பாக்கியை எடுத்து ஒரு காவலரை நோக்கிச் சுட்டார்.

அடுத்த இரண்டு நாட்களில், காவல்துறையினர் பொதுமக்களைத் தாக்கி, சொத்துக்களை அழித்து, புகழ்பெற்ற யாழ்ப்பாணம் சந்தையை எரித்தனர்.

ஓகஸ்ட் 17 ஆம் திகதி காலை 11.00 மணிக்கு, யாழ்ப்பாணம் காவல் நிலையத்திலிருந்து, கொழும்பில் உள்ள காவல்துறை மா அதிபருக்கு ஒரு வானொலிச் செய்தி அனுப்பப்பட்டது:

இன்று, நான்கு போக்குவரத்துச் சபை பேருந்துகள் தீக்கிரையாக்கப்பட்டுள்ளன. நாக விகாரை தாக்குதலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது.

யாழ்ப்பாணம் தொடருந்து நிலையத்திற்கு வரும் பயணிகளைத் தாக்கும் நோக்கத்துடன், ஒரு கூட்டம் கூடியுள்ளது. நிலைமை மிகவும் மோசமாக உள்ளது.”

அந்தச் செய்தியில் உள்ள ஒவ்வொரு வார்த்தையும் பொய்யாக இருந்தது, ஆனால் பல சிங்களவர்களால் அது உண்மையாகவே ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

விரைவில், கொழும்பிலும், பிராந்திய நகரங்களிலும், தோட்டங்களில் தமிழர்களுக்கு எதிரான வன்முறை வெடித்தது.

வடக்கின் சில பகுதிகளில், சிங்கள வர்த்தகர்களைத் தாக்கி தமிழர்கள் பதிலடி கொடுத்தனர்.

இரண்டு வாரங்களாக வன்முறை நீடித்தது. நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் கொல்லப்பட்டனர் மற்றும் பல்லாயிரக்கணக்கானோர் இடம்பெயர்ந்தனர், அவர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழர்கள்.

நிலைமையின் தீவிரத்தையும்,  அரசாங்கத்தால் அளவிடப்பட்ட அரசியல் தீர்வுக்கான அவசரத் தேவையையும் வெளிப்படுத்தும், எச்சரிக்கையாக இந்தக் கலவரங்கள் இருந்தன.

ஜே.ஆர்.ஜயவர்த்தன நிர்வாகம் தனது தேர்தல் வாக்குறுதியை நிறைவேற்றி, தமிழர்களின் முக்கிய குறைகளைத் தீர்ப்பதில் செயற்பட்டிருந்தால், போரைத் தவிர்த்திருக்கலாம்.

மேலும் இலட்சக்கணக்கான தமிழ், சிங்கள மற்றும் முஸ்லிம்களின் உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருக்கலாம்.

துரதிர்ஷ்டவசமாக, சிறிலங்கா அரசாங்கம் இதற்கு நேர்மாறாகச் செய்தது, ஈழக் கோரிக்கைக்கு வழிவகுத்த அரசியல் குறைகளை மறந்து விட்டு, வடக்கில் பொதுவான அடக்குமுறையை நாடியது.

அதே நேரத்தில் தெற்கில் இனவெறி அளவுகோலில், சிறிலங்கா சுதந்திரக் கட்சியை மிஞ்ச முயற்சித்தது.

பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டம் இந்த மனநிலையில் இருந்து தான்  பிறந்தது. 1978 இல் உருவாக்கப்பட்டு 1979 இல் சட்டமாக மாறியது.

அதிகாரிகள் பயங்கரவாதக் குற்றச்சாட்டில்,எந்தவொரு தமிழரையும் எந்த ஆதாரமும் இல்லாமல், கைது செய்து தடுத்து வைப்பதை பயங்கரவாத தடைச்சட்டம், சாத்தியமாக்கியது.

1979 இல் பயங்கரவாத தடைச்சட்டம் நடைமுறைக்கு வந்தபோது, விடுதலைப் புலிகள் ஆங்காங்கே சில வன்முறைச் செயல்களை மட்டுமே செய்ய முடிந்தது.

நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், 1983 இல், கடுமையான உள்பிளவு இருந்தபோதிலும், அவர்களால், முழு இராணுவ ரோந்துப் அணியையும் அழிக்க முடிந்தது.

ஃபோர்-ஃபோர் பிராவோ (Four-Four Bravo) நடவடிக்கை அணியின் பேரழிவு, சாதாரண தமிழர்களை வெல்வதற்குப் பதிலாக, அடக்குமுறையில் கவனம் செலுத்தியதன் மூலம் சிறிலங்கா அரசும் அரசாங்கமும் இழந்ததைக் குறிக்கிறது.

வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் உள்ளிட்ட விடுதலைப் புலிகளின் அணி,  இந்த நடவடிக்கையை மேற்கொண்டது.

திருநெல்வேலியில், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இடத்திற்கு அந்தக் குழுவினர் சென்றபோது, அவர்களின் கால்தடங்களின் சத்தம், சில குடியிருப்பாளர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தன.

ஆர்வமுள்ளவர்கள் சிலர், தங்கள் ஜன்னல்கள் வழியாக வெளியே எட்டிப் பார்த்தனர். விடுதலைப் புலிகள் இதை எதிர்பார்த்திருந்தனர்.

சிறிலங்கா படையினராக தங்களை அடையாளம் காட்டும் வகையில், , செல்லக்கிளி மற்றும் விக்டர் ஆகியோர், சிங்களத்தில் உத்தரவுகளை பிறப்பித்தனர்.

சீருடை அணிந்த  படையினர் மீதான பயத்தினால், எட்டிப் பார்த்தவர்கள், விலகிச் சென்றனர்.

சாதாரண தமிழர்களை அணுகுவதன் மூலம், போராளிகளைத் தனிமைப்படுத்தும் அணுகுமுறையை அரசாங்கம் மேற்கொண்டிருந்தால், சில எச்சரிக்கைகள் கொடுக்கப்பட்டு அந்த தாக்குதல் தவிர்க்கப்பட்டிருக்கலாம்.

அன்றிரவு இறக்கவிருந்த 13  படையினரில் தொடங்கி எண்ணற்ற உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருக்கலாம்.

அந்த பாதையில் செல்லாமல் விட்டது, கறுப்பு ஜூலைக்கும் கால் நூற்றாண்டு போருக்கும் வழிவகுத்தது.

அதிபரிடம் யார், ஏன் பொய் சொன்னார்கள்?

1977 ஆம் ஆண்டு ஐ.தே.க.வைப் போலவே, தேசிய மக்கள் சக்தி/ஜே.வி.பி.யும் தேசிய நல்லிணக்கத்தை அடைவதாக உறுதியளித்து ஆட்சிக்கு வந்தது.

ஐ.தே.க.வைப் போலவே, இதுவும் தோல்வியடைந்து வருகிறது.

பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ், முகமட் ருஸ்டி மற்றும் முகமட் சுஹைல் ஆகியோரை தேவையின்றி, அநீதியான முறையில் தடுத்து வைத்திருந்தது,தற்போதைய அரசாங்கம் படுகுழியில் சென்று கொண்டிருப்பதைக் குறிக்கிறது – இந்த நிலையை அதுவே உருவாக்கியது.

அதிபர் அனுரகுமார திசாநாயக்க, 2025 ஏப்ரலில், ருஸ்டியின் கைதுக்கு ஆதரவாகப் பேசினார்.

பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் அவர் தடுத்து வைக்கப்பட்டதை நியாயப்படுத்த போதுமான ஆதாரங்கள் இருப்பதாக வலியுறுத்தினார்.

பின்னர், ருஸ்டிக்கு எதிராக ஒரு துளி கூட ஆதாரம் இல்லை என்று, காவல்துறை எதிர்மாறாக ஒப்புக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

அதிபர் தெரிந்தே பொய் சொன்னாரா அல்லது ஏமாற்றப்பட்டாரா?

அவர் ஏமாற்றப்பட்டிருந்தால்  (அவர் இன்னும் இனவெறியின் எந்த அறிகுறிகளையும் வெளிக்காட்டாததால், இதற்கு அதிக வாய்ப்புள்ளதாகத் தெரிகிறது) அது அவர் நம்பும் ஒருவரால்தான் நடந்திருக்கும்.

அவரிடம் யார் பொய் சொன்னார்கள் என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது, ஆனால் அவர் பொய் சொல்கிறார்.

பொய்யர் யார் என்பதை அறிந்தால், அந்தப் பொய்க்கான காரணத்தை அவரால் கண்டுபிடிக்க முடியும்.

அது பணமா (இஸ்ரேல் இலஞ்சத்திற்குப் பெயர் பெற்றது) அல்லது உள்ளார்ந்த முஸ்லிம் விரோத உணர்வுகளா? அல்லது, இந்தக் கைதுகள் மற்றொரு சுற்று முஸ்லிம் விரோத வெறியைத் தூண்டுவதை நோக்கமாகக் கொண்ட நடவடிக்கைகளா?

1977 ஓகஸ்ட்டில், யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள ஒரு காவல்துறை அதிகாரி, அந்த தவறான வானொலிச் செய்தியை காவல்துறை மா அதிபருக்கு அனுப்பியிருக்காவிட்டால், ஒரு பொதுவான (இன) படுகொலையை (generalised pogrom) தவிர்த்திருக்கலாம்.

அதை எழுதியவர் யார் என்பது இன்னும் மர்மமாகவே உள்ளது.

ஏன் என்பது தெளிவாகிறது, அந்த வானொலிச் செய்தி நாட்டைத் தீக்கிரையாக்கும் நோக்கில் செய்யப்பட்ட ஒரு தவறான நடவடிக்கையாகும்.

இது தீங்கிழைக்கும் நோக்கத்துடன் செய்யப்பட்டது, அத்துடன், இது சட்டத்தின் பாதுகாவலர் என்று கூறப்படுபவரால் செய்யப்பட்டது.

வரலாற்றால் எச்சரிக்கப்பட்ட, அதிபர் அனுரகுமார திசாநாயக்கவுக்கு, இஸ்ரேல் எதிர்ப்பை பயங்கரவாதத்துடன் சமன்படுத்துவதற்குப் பொறுப்பான அதிகாரிகள்/அதிகாரிகளைக் கண்டுபிடித்து

மற்றும் அதன் விளைவாக, பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் துஷ்பிரயோகத்திற்குப் பொறுப்பாக இருந்த அதிகாரிகளை நீதியின் முன் நிறுத்தும் வாய்ப்பு உள்ளது.

பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம் ஒரு தமிழர் விரோதச் சட்டமாகப் பிறந்தது.

தனி நாட்டை ஆதரிக்கும் அரசியல்வாதி முதல், தனி நாடு பற்றி எதுவும் தெரியாத, தெருவை சுத்தம் செய்யும் வயதான பெண் வரை,  ஒவ்வொரு தமிழரின் மீதும்  பயங்கரவாதி என்ற விம்பத்தையும் தோற்றுவித்தது.

எனவே, விடுதலைப் புலிகள் ஃபோர்-ஃபோர் பிராவோ நடவடிக்கையை மேற்கொண்டபோது, சிங்கள கும்பல்கள் தங்களால் பிடிக்க முடிந்த ஒவ்வொரு தமிழரின் மீதும் இரத்தக்களரி பழிவாங்கலைச் செய்தனர்.

2012 ஆம் ஆண்டில், சிங்கள-பௌத்தர்களை தங்களுடன் ஒட்டியிருக்கச் செய்வதற்காக, ராஜபக்சக்கள், முஸ்லிம் எதிரியை உருவாக்கினர்.

அந்த விம்பம், முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான அளுத்கம மற்றும் திகன கலவரங்களுக்கு வழிவகுத்தது, அங்கிருந்து ஈஸ்டர் ஞாயிறு படுகொலை வரை வழிவகுத்தது.

நடக்கவிருக்கும் தாக்குதல் பற்றிய உறுதியான தகவலைப் பெற்ற முதல் உயர் அதிகாரியான, அப்போதைய அரச புலனாய்வு சேவையின் (SIS) இன் தலைவரான நிலந்த ஜயவர்தனவை,  அதைத் தடுக்க எதையும் செய்யாமல் இருக்கச் செய்தது தான், அது செய்த ஒரே விடயம்,

ஏப்ரல் 21 ஆம் திகதிக்குள், தாக்குதல் நடத்தக் கூடியவர்கள் என, முகமட் சஹ்ரான், முகமட் மில்ஹான் மற்றும் முகமட் ரில்வான்என்று பலரின் பெயர்கள் அவரிடம் இருந்தன.

இந்த ஆண்களில் ஒருவரையாவது கைது செய்ய அவர் நடவடிக்கை எடுத்திருந்தால், தாக்குதல் தடுக்கப்பட்டிருக்கலாம்.

சாதாரண சட்டம் அல்லது பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ், அவரால் மிக இலகுவாக அதனைச் செய்திருக்க முடியும். ஆனாலும் அவர் அவ்வாறு செய்யவில்லை.

உயர்நீதிமன்றம் சுட்டிக்காட்டியது போல், “இவை அனைத்தும் நிலந்த ஜயவர்தனவுக்கு முன்னரே ஏராளமான தகவல்கள் கிடைத்தன என்பதைக் காட்டுகின்றன… ஆனால் நிலந்த ஜயவர்தன துணிச்சலுடனும் விரைவாகவும் செயல்பட்டார் என்று கூற முடியாது.”

நிலந்த ஜெயவர்தன ஒரு முஸ்லிமாக இருந்திருந்தால், பயங்கரவாதிகளுக்கு உதவியதாக, அவர் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருப்பார், ஒருவேளை பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டிருக்கலாம்.

ஆனால் அவர் சிங்களவர் மற்றும் பௌத்தர், எனவே அவர் ஒரு பறவையைப் போல சுதந்திரமாக இருக்கிறார்.

பயங்கரவாதத்தைத் தடுக்க உருவாக்கப்பட்டதைச் செய்வதில், பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம் மோசமாகத் தோல்வியடைந்ததில் ஆச்சரியமில்லை.

ஆனால் அது தேசிய மக்கள் சக்தி அல்லது ஜேவிபி அரசாங்கத்தில், தப்பிப் பிழைத்து,  அதிபர் நாமல் ராஜபக்சவின் கீழ் கொடிய முறையில் பயன்படுத்தப்படலாம்.

பயங்கரவாத தடைச்சட்டம் என்பது நிறைவேற்று அதிகார அதிபர் பதவி போன்றது, அதனை அணிந்திருப்பவர், ஒருபோதும் விலக விரும்பாத மற்றொரு அதிகார வளையம்.

இன்று, அது அனுரகுமார திசாநாயக்கவுக்கு விலைமதிப்பற்றது. ஒரு நாள் அது அவருக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படும்.

அவர் அதை உணரும் நேரத்தில், அவருக்கும், எந்த காரணத்திற்காகவோ அல்லது எதுவுமின்றியோ அதற்குப் பலியாகக்கூடிய சாதாரண இலங்கையர்களுக்கும், மிகவும் தாமதமாகி விடும்.

ஆங்கிலத்தில் – திசாரணி குணசேகர (Tisaranee Gunasekara)
வழிமூலம்        – The island